ဗင္ဂိုးရဲ႕နားရြက္ႏွင့္ သုဘာေထရီရဲ႕မ်က္လံုး.........

ေမာင္ထြန္းသူရဲ႕ ”ရမၼက္မီး” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ၾကီး ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေလးတစ္ခုကို ျပန္အာရံုျပဳျဖစ္ရင္း ”ရူးတာ” လုိ႔ သူမ်ားမၾကားေအာင္ စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ စာအုပ္က ဗင္ဂိုးရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိပါ။ ျပန္သတိရျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေလးက ဒီလိုပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဗင္ဂိုးက ဇိမ္ေဂဟာတစ္ခုကို ေရာက္သြားပါတယ္။

အဲဒီဇိမ္ေဂဟာမွာ ရာခ်ယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေတြ႕ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ဗင္ဂိုးနားရြက္ကေလးကိုကိုင္ျပီး ေျပာင္သလိုလိုနဲ႔ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ပါတယ္။ အျမဲလာဖို႔လည္း ေျပာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ၾကိမ္အသြားမွာေတာ့ ရာခ်ယ္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးက ”ခ်စ္တုန္းပဲလား” လို႔ေမးပါတယ္။ ဗင္ဂိုးကလည္း ”ခ်စ္တုန္းပဲကြယ္” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးက ဗင္ဂိုးရဲ႕နားရြက္ကေလးကို အသာအယာ လိမ္ဆြဲျပီး ”တကယ္ခ်စ္ရင္ သက္ေသျပတဲ့အေနနဲ႔ ရွင္ရဲ႕နားရြက္ကေလးကို ေပးမလား” လို႔ ေမးလိုက္ပါသတဲ့။

ေနာက္ရြက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ဗင္ဂိုးက သူရဲ႕ညာဘက္နားရြက္တစ္ဖက္ကို သင္တုန္းဓားနဲ႔လွီးျဖတ္ျပီး ေကာင္မေလးကို သြားေပးလိက္ပါသတဲ့။ ဒီဇာတ္ကြက္ကေလးကို ျပန္သတိရျပီး ”ရႈးတာ” လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္တာပါ။ တကယ္လို႔ စိတ္ထဲကမေျပာပဲ အသံထြက္ေျပာလိုက္ရင္ စာအုပ္လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့သူနဲ႕ တိုးသြားရင္ေတာ့ ေနာက္ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့သူက UNITY စာေပက ကိုသန္းေဆြနဲ႕ ကိုစိုး၀င္းပါ။ စာအုပ္က စာမ်က္နွာ ၆၇၇ မ်က္နွာပါရွိပါတယ္။ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္တစ္အုပ္စာေလာက္ပါ။

ဗင္ဂိုကို ရူးတာလို႔အျပစ္တင္လိုက္ျပီး စားပြဲေဘးက ပိဋကတ္ေတာ္စာအုပ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း ” ငါလည္း ဘာထူးေသးလဲ၊ အခုေတာ့ ဗင္ဂိုးအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ေလးငါးရက္ေလာက္ အလကားေပးလိုက္ရတာ။ ငါလည္း ရႈးတာပဲ၊ ဘာထူးလဲ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာရင္း သက္ျပင္းကို မသိမသာခ်လိုက္မိပါတယ္။ စာေရးသူမွာ စာသာေရးေနရတယ္။ မဖတ္ရေသးတဲ့ ပိဋကတ္စာအုပ္အေၾကြးေတြက အမ်ားၾကီးပါ။

ဗင္ဂိုးနဲ႔ရႈးျပီးေတာ့ အေကာင္းလုပ္ဖို႔ ေထရီအဠကထာကိုကိုင္ရပါတယ္။ FUTURE LIGHT မဂၢဇင္းအတြက္ပါ။ ဖတ္ရင္းနဲ႕ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဇာတ္ေဆာင္က အမ်ိဳးသားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတာင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ အမ်ိဳးသမီးမဟုတ္ပါဘူး။ အနာဂမ္တည္ျပီး ေထရီမတစ္ပါးပါ။

သူ႕နာမည္က သုဘာတဲ့။ သုဘာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ” ရုပ္ရည္အဆင္းလွပတင့္တယ္သူ” လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္လည္း သုဘာဟာ လွပတင့္တယ္ ေခ်ာေမာသူပါပဲ။ သူမရဲ႕အလွေတြထဲမွာ အဓိကအလွက မ်က္လံုးပါတဲ့။ သူမရဲ႕မ်က္လံုးက ျမင္ရတဲ့သူကို သိပ္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတာပါတဲ့။

သုဘာက ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕က ပုဏၰားၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးပါ။ လူ၀တ္အပ်ိဳစင္ဘ၀ကတည္းက သဒၶါတရားရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးပါ။ သုဘာက သူ႔မွာအလွေတြရွိေပမယ့္ မတည္ျမဲတဲ့ အလွရဲ႕အျပစ္ကိုျမင္ျပီး မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီဆီမွာ ဘိကၡဳနီမ ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ဘိကၡဳနီမျပဳျပီး တရားကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္လိုက္တာ အနာဂါမိဖိုလ္ရသြားပါတယ္။ အရဟတၱဖိုလ္ေတာ့ မရေသးပါဘူး။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ဇာတိ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕က ဇီ၀ကရဲ႕ သရက္ဥယ်ာဥ္ကို တစ္ပါးတည္း ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ဖို႔ပါပဲ။ လမ္းက်ဥ္းတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕သားလည္ျဖစ္၊ ေရႊပန္းထိမ္သည္ရဲ႕ သားလည္းျဖစ္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ နဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးပါးေတာ့တယ္။ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕သားလူငယ္က သုဘာေထရီကိုေတြ႔လိုက္တာနဲ႕ မ်က္လံုးရဲ႕အလွကလည္း အထင္သားေပၚေနတာဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ခ်စ္တဲ့စိတ္ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းမဖယ္ေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႕က ကာထားလိုက္ပါတယ္။ သုဘာေထရီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႕ ဖယ္ခိုင္းေပမယ့္ မဖယ္ပါဘူး။ မဖယ္ရံုတင္မကဘဲ အုိ ႏွမရယ္ သင္ဟာ ငယ္လည္းငယ္တယ္၊ ရုပ္ရည္အဆင္းလည္း လွတယ္။ အခုလို ငယ္တုန္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ရဟန္းျပဳရတာလဲ။ အဲဒီသကၤန္းၾကီးကိုဖယ္ျပီး က်ြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ။ လို႔ ခ်စ္ေရးစဆိုပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ သုဘာေထရီမက အုိ အမ်ိဳးသား စက္ဆုပ္ဖြယ ္ရြံရွာဖြယ္ေတြျပည့္ေနတဲ့ သုႆန္ေျမကို တိုးပြားေစတဲ့ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္တဲ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ကို သင္က ခ်စ္စရာလို႔ထင္မွတ္ေနတယ္။ ငါ့ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚက  ဘာကိုမ်ား သင္ႏွစ္သက္ေနတာလဲ လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ လူငယ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပါပဲ။ သင့္ရဲ႕မ်က္လံုးကေလးကို ခ်စ္တာ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ လူငယ္ရဲ႕အေျဖစကားၾကားရေတာ့ သုဘာေထရီမက သူရဲ႕မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို လက္နဲ႕ထုတ္ျပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ စာထဲမွာေတာ့ မ်က္လံုးလုိ႔ဘဲျပထားပါတယ္။ ဘယ္လား ညာလားဆုိတာေတာ့ ခြဲျပမထားပါဘူး။

မထင္မွတ္တဲ့အျပဳအမူနဲ႕ ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ လူငယ္လည္း ေၾကာက္လန္႔ျပီး ေတာင္းပန္ထြက္ခြါသြားပါ ေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ သုဘာေထရီမရဲ႕အျပဳအမူကိုၾကည့္ျပီး ”ရူးတာ”လို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သုဘာေထရီမအေနနဲ႕ ဒီတစ္ခုတည္းပဲ ေရြးခ်ယ္စရာရွိလို႔ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒီလိုလုပ္မွလည္း လူငယ္အတြက္ အဆင္ေျပမွာမို႔ပါ။

တကယ္လို႔ သုဘာေထရီက ဒီလိုမျပဳဘဲ ႏွုတ္နဲ႔ပဲ တရားေဟာေနရင္ လူငယ္က ကာယကံေျမာက္ ဗလကၠာယျပဳေတာ့မွာပါ။ ေနရာကလည္း လူသူကင္းဆိတ္ေနတာဆိုေတာ့ ျပဳမူဖုိ႔လည္း သိပ္လြယ္လွပါတယ္ ။ ကာယကံေျမာက္  က်ဳးလြန္မိသြားရင္ေတာ့ လူငယ္အတြက္ အ၀ီစီငရဲ က်ေတာ့မွာပါ။ သုဘာေထရီက လူငယ္ရဲ႕အက်ိဳးကို ငဲ့ျပီး မျပဳသင့္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုကို ျပဳေပးလိုက္တာပါပဲ။

သုဘာေထရီက မ်က္စိတ္တစ္ဖက္နဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေတြလိုက္ရေတာ့ ပ်က္စီးသြားတဲ့ မ်က္လံုးဟာ ပကတိအတိုင္းအေကာင္းျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ မ်က္လံုးက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ ျပန္ေကာင္းရတာဆိုေတာ့ ပီတိေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း သုဘာေထရီ ပီတိျဖစ္ေနတာကို သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရဟတၱဖိုလ္ ရဖို႔အတြက္ ကမၼဠာန္းနည္းကို ခ်က္ခ်င္းေပးလိုက္ပါတယ္။ သုဘာေထရီက ျမတ္စြာဘုရားေပးတဲ့ ကမၼဠာန္းနည္းအတိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ပီတိကိုခြာျပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ဥာဏ္စိုက္ရႈလိုက္တာ အရဟတၱဖိုလ္ရသြားပါေတာ့တယ္။

ဗင္ဂိုးလည္း နားရြက္တစ္ဖက္ကို အမ်ိဳးသမီးေလးကို ေပးခဲ့ပါတယ္။ သုဘာေထရီလည္း မ်က္လံုးတစ္လံုးကို အမ်ိဳးသားေလးကို ေပးခဲ့တယ္။ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို ေပးခဲ့တာခ်င္းတယ္ေပမယ့္ ခံယူခ်က္ျခင္း ဦးတည္ခ်က္ျခင္းေတာ့ မတူပါဘူး။ ဗင္ဂိုးရဲ႕အျပဳအမူက တရားသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ရူးတာပါ။ သုဘာေထရီရဲ႕ အျပဳအမူက တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်ိဳးကိုငဲ့တာပါ။

တကယ့္အရွိဇာတ္၀တၱဳပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္၀တၱဳပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ႕ ကံသံုးပါးအမူအရာေတြမွာ အဓိပၸါယ္မဲ့မႈ၊၊ အဓိပၸါယ္ရွိမႈေတြ ကေတာ့ အားျပိဳင္ေနတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္၀တၱဳေတြမွာ အဓိပၸါယ္မဲ့မူေတြ ခပ္မ်ားမ်ားရယ္ပါ။

သက္ရွိလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈကိုၾကည့္ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ လူ႕ဘ၀သက္တမ္းေလးက တိုတိုေလး၇ယ္ပါ။ အဲဒီသက္တမ္းတိုတိုေလးရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈေတြထဲမွာ အဓိပၸါယ္မဲ့မဲ့ေနထိုင္မႈေတြက မ်ားေနရင္ လူ႕ဘ၀ရလာတာ ဘယ္လာအဓိပၸါယ္ရွိပါေတာ့မလဲ။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မန္ယူနဲ႕ အာစင္နယ္ မၾကည့္ရလို႕လည္း ဘ၀က ဘာမွျဖစ္မသြားပါဘူး။ အဲဒီအခိ်န္ စာအုပ္တစ္အုပ ္ဖတ္ေနမယ္။ တရားတိတ္ေခြ နားေထာင္ေနမယ္။ တရားမွတ္ ေနမယ္ဆိုရင္ ဘ၀က တကယ္အဓိပၸါယ္ရွိေနတာပါ။ အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ေဘာသမားေတြကေတာ့ လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံမွာပါ။ ဓမၼသေဘာႏြယ္ေအာင္ ေျပာရရင္ ကုိယ္ရဲ႕ ကံသံုးပါးအမူအရာေတြဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္ေနရင္ အဓိပၸါယ္ရွိေနတာပါ။ အကုသိုလ္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ေနေတာ့တာပါပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရူးေနတာပါပဲ။

သူတစ္ပါးသာ အျပစ္ေျပာေနတာပါ။ ကိုယ္က်ေတာ့လည္း ဘာထူးလို႔လဲ။ လျပည့္ညမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ျဖစ္ဘဲ လကို ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတာ၊ မသြားဘဲေနရင္ ေနလို႔ရတဲ့ေနရာကို အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳး သြားျဖစ္ေအာင္ သြားခဲ့တာ။ မဖတ္ဘဲေနမယ္ဆိုရင္ ေနလို႔ရတဲ့စာကို ဖတ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါက ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ႏွစ္နဲ႕ ခ်ိန္ျပီး ေျပာျပတာပါ။

လက္ရွိပစၥဳပၸန္ရဲ႕ ကံသံုးပါးအမူအရာေလးေတြမွာလည္း အဓိပၸါယ္မဲ့တာေလးေတြက အစဥ္သျဖင့္ တြဲတြဲပါေနတတ္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့အေတြးေတြ ေတြးေနတာ၊ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့စကားေတြ ေျပာေနတာ၊ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ အျပဳအမူေလးေတြ ျပဳမူေနတာ ေန႔စဥ္လိုလိုပါပဲ။ ဘာေတြလဲေမးရင္ အမ်ိဳးအမည္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ေျပာျပဖို႔ ခပ္ခက္ခက္ရယ္ပါ။ ပန္းပြင့္ေလးေတြပြင့္ မပြင့္ ေအာက္ဆင္းၾကည့္တာ၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲံ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ အေရာင္မရလို႔ စာမေရးဘဲေနတာ စသည္ျဖင့္ အမ်ားၾကီးပါပဲ။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ အလုပ္ကေလးေတြ လုပ္ျဖစ္ရင္ သတိေလးလည္း ၀င္လာလိုက္မယ္ဆုိရင္ ”ရူးတာ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္မိပါတယ္။

စိတ္ေတာ့မဆိုးနဲ႔ေနာ္ စာဖတ္သူဟာ တစ္ေန႔ကို အခိ်န္ဘယ္ေလာက္ ရူးျဖစ္သလဲ၊ ပုထုဇဥ္ပဲ ရူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရူးခ်ိန္ သိပ္ေတာ့ မမ်ားေစနဲ႕ေပါ့။ တကယ္လို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ အလုပ္ကေလးကို လုပ္မိတယ္။ သတိေလးလည္း ၀င္ျဖစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ရူးတာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျပာၾကည့္လိုက္ပါ့လား။ ဘယ္သူမွမၾကားေအာင္ေတာ့ ေျပာေနာ္။ ၾကားသြားရင္ ကိုယ့္ကို တကယ့္အရူးလို႔ ထင္ေနလိမ့္မယ္။ သတိ၀င္တိုင္း မၾကာမၾကာေျပာေျပာေပးရင္ ရူးခ်ိန္ေတာ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားမွာပါပဲေလ။

Future Light မဂၢဇင္း

မတ္၊ ၂၀၀၅

က်မ္းကိုး

၁။ ေထရီအဠကထာ၊ သုဘာေထရီ၀တၳဳ

၂။ ေထရီေထရာရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား (၀ဏၰသီရိ)

source: http://yawainwe.com/index.php?option=com_content&view=article&id=128:2011-01-05-22-50-13&catid=37:2010-08-13-18-23-22&Itemid=183