.“..မင္းအေမဗိုက္ေအာင့္လို႕ေဆးရံုတင္ရတယ္”
သူငယ္ခ်င္းစကားသံကက်ေနာ့နားထဲသို႕ေဆာင့္၍၀င္လာသည္။က်ေနာ္လၻက္ရည္ဘိုးကိုရွင္းျပီး
ေဆးရံုသို႕စက္ဘီးကို သြန္နင္းသြားခဲ့၏။က်ေနာ္ေဆးရံုထဲေရာက္ေတာ့ျမိဳ.နယ္ဆရာ၀န္ႀကီးက
အေမ့ကိုစမ္းသပ္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“နာေနတာေကာင္းသြားမယ္ေနာ္..ဟုတ္လား ..”
ခုေဆးထိုးျပီးရင္သက္သာသြားမယ္.....စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္...ႀကီးႀကီး..ဆရာ၀န္ႀကီးကိုအေမသည္နာေန
ရာမွ ေခါင္းျငိမ့္ျပရွာသည္။အေမ့အခန္းတြင္ကုတင္ (၁၀)လံုးရွိျပီး( ၅ )လံုးစီေျခခ်င္းဆိုင္ထားသည္။
ခဏေနေတာ့ဆရာမတစ္ေယာက္အေမ့ကိုေဆးလာထိုးေပးသည္။ေဆးထိုးရမွာကိုအျမဲေၾကာက္
ခဲ့ေသာ အေမသည္ ေ၀ဒနာေၾကာင့္မေၾကာက္နိုင္ေတာ့ မမ ကေတာ့အေမ့မ်က္ႏွာမွေခၽြးမ်ား
ကိုသုတ္ေပးေနသည္။
"နာလိုက္တာသမီးရယ္.....အေမ့ဗိုက္ထဲမွာ..နာလိုက္တာ..."
"ေကာင္းသြားမယ္ေနာ္ အေမ ခုေဆးထိုးျပီးသြားရင္ ေကာင္းသြားမွာ"
မမ ရဲ့.အားေပးစကားကို ေခါင္းျငိမ့္ ျပရင္း က်ေနာ္.အား............
"သား ...ထမင္းစားခဲ့ရဲ့လား ...အေစာၾကီးထြက္သြားတာ..."
"ဟုတ္ကဲ့အေမ ...က်ေနာ္၀င္စားခဲ့တယ္.."
က်ေနာ္အေမ့ကိုညာလိုက္ရ၏။အေမသည္ေ၀ဒနာၾကားမွမိခင္ပီပီက်ေနာ္အတြက္ပူေနေသးသည္။
ခဏေနေတာ့ ေဆးအရွိန္ ေၾကာင့္ထင္အေမအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
"ေမာင္ေလး....ဆရာၾကီး ဆီမွာေဆး၀ယ္ဘို႕လက္မွတ္လာယူပါ"
သူနာျပဳဆရာမ ေခၚ၍ က်ေနာ္ဆရာ၀န္ႀကီးအခန္းထဲလိုက္၀င္သြားသည္။
"လာ....ငါ့တူထိုင္...မင္း ..အေမလား..."
"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်...."
“မင္း အေမ ရဲ.အေျခေနကေတာ....စိုးရိမ္ရတယ္ ...ကြ..”
“ဘာျဖစ္တာလည္းဆရာ...”
“အူမွာ အနာျဖစ္ေနတယ္ထင္တယ္...လိုအပ္ရင္ ျဖတ္ထုတ္ပစ္ရမယ္....
ျဖစ္ေနတာေတာ္ေတာ္ႀကာျပီထင္တယ္....”
“အရင္ကေတာ့ ဗိုက္ခဏခဏ ေအာင့္တယ္ ဆရာ..ေဆာ္ဒါေသာက္
လိုက္ရင္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားလို.အေမ..ကေဆာင္ထားတယ္...”
“အင္းေလ .အသက္ကလည္း.....(၆၀) ေက်ာ္ပီဆိုေတာ့ အားရွိေအာင္နဲ႕ အနာသက္
သာေအာင္ ေဆးအရင္သြင္းထားေပးမယ္ လိုအပ္မည့္ ေသြး ႏွစ္ ပုလင္း နဲ႕
ေဆးေတြေတာ့ရွာထားေပးေပါ့ ေဆးလက္မွတ္ေရးေပးလိုက္ပါ.မည္ ....“
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ...."
“မနက္ျဖန္ မနက္ (၁၀)နာရီ ခြဲေလာက္ ခြဲ မွာဆိုေတာ. ဒီညေနကစျပီးေတာ့ ဘာအစာမွမ
ေကၽြးပါနဲ႕ ဘာမွလည္းမတိုက္ ပါ နဲ႕အရည္ဆိုရင္ေရေတာင္မတိုက္ ရဘူးေနာ္..သတိထားပါ."
"ဒါဆိုအေမ အားျပတ္သြားမွာေပါ. " ...
"အဲဒီလိုမျဖစ္ပါဘူး ..အာဟာရအတြက္လံုေလာက္တဲ့ေဆးေတြ
သြင္းထားေပးမွာပါ..သည္တစ္ည ေလာက္ပါဘဲ....."
က်ေနာ္.ေဆးစာရြက္ကိုယူျပီးျပန္လာေတာ့ စိုးရိမ္ေနေသာအမကဆီးေမးလိုက္သည္။
"အေမ ..ဘာျဖစ္တာလည္း ေမာင္ေလး ..."
"အေမက အူမေကာင္းလို႕ ခြဲရမယ္..မနက္ျဖန္ခြဲ မယ္တဲ့
မ နက္ျဖန္ မနက္ ခြဲမွာ..ဒီညေနက စျပီးဘာမွမေကၽြးနဲ႕တဲ႔"
"အေမလည္း စားမွာ ...စားနိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး...".
"ေရေတာင္...မတိုက္ရဘူးတဲ့...မမ."
"ခြဲ လိုက္ရင္ေကာင္း သြားမယ္တဲ့ လား"
မမ အေတာ္ေလးစိုးရိမ္ေနေလျပီ က်ေနာ္လည္းဆရာ၀န္ၾကီးကိုေမးခဲ့သည့္ ေမးခြန္းပင္ျဖစ္သည္။
"ဒါကေတာ့ ေျပာလို႕ မရဘူး..အသက္ကလည္းၾကီးျပီဆိုေတာ့ ဆရာတို႕ ဘက္ကေတာ့
အစြမ္းကုန္ကုသေပးမွာပါ...ေသခ်ာတာကေတာ့ မခြဲရင္..မင္းတို.အေမကိုမင္းတို႕
ဆံုးရွဳံးရဘို႕မ်ားတယ္"
က်ေနာ္မမကို ထိုအေၾကာင္းမ်ားျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ေပ။
"အင္း ခြဲလိုက္ရင္ေကာင္းသြားမယ္တဲ့."....
မမ ခ်က္ခ်င္းပင္လည္ပင္းမွ ဆြဲၾကိဳး ကိုျဖဳတ္ခၽြတ္လိုက္ျပီး
"ေရာ. ..ေမာင္ေလးလိုအပ္တာေတြ သြား၀ယ္လိုက္
မမ အေမ့ကိုေစာင့္ေနမယ္၊အပိုင္းကလူေတြကိုလည္းေျပာလိုက္ေနာ္."
က်ေနာ္ေဆးေတြ၀ယ္ျပီး ျပန္လာအခ်ိန္ ထိ အေမ မနိဳးေသးေပ၊အေမ့လက္မွာေတာ့ အားေဆး
တစ္ပုလင္း ပိုက္ႏွင့္သြင္းထားသည္။ မမကလက္ဟန္ႏွင္.အသံမထြက္ရန္ေျပာ၍က်ေနာ္အေမ့
ေဘးတြင္ထိုင္ေနလိုက္သည္။ညေန(၃)နာရီေလာက္ေနာက္ထပ္ေဆးတစ္ပုလင္းလာလဲေတာ့
မွအေမနိုးလာသည္။ မမက...
“အေမ..ေနရတာသက္သာလား.."
"အင္း..သိပ္မနာေတာ့ဘူး...တကိုယ္လံုးေတာ့ေလးျပီးအိပ္ငိုက္သလိုဘဲ
အခန္းကလည္းပူတယ္ေနာ္..သမီးတို႔ ေကာ စားျပီးႀကျပီလား."
"စားျပီးပါျပီအေမ...သမီးတို.တလွဲ႕ စီစားၾကတာ".
အေမ..မ်က္လံုးေလးမွိတ္ျပီးျပန္မွိန္းသြားသည္။ဆယ္မိနစ္ေလာက္ႀကာေတာ့
"ပူလိုက္တာသမီးရယ္...အေမ့ ကိုေရေႏြးေလးတခြက္ေလာက္..."
မမ ကက်ေနာ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့က်ေနာ္ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
"ဆရာ၀န္က မေပးေသာက္ဘူးအေမ..."
"ဒါဆိုရင္လည္းေရက်က္ေအးေလးျဖစ္ျဖစ္ ေရေအးေလးျဖစ္ျဖစ္
ေပးကြယ္...အေမ လည္ေခ်ာင္းေတြပူေနလို႕ .."
“သားကိုဆရာ၀န္ကေျပာတယ္ ... အေမ....ေရေသာက္ရင္ ဗိုက္က....ပိုျပီး...”
"ေအာ္ဟုတ္လား...ေအး ပါကြယ္ ေအး ေအးျပီးေရာ"
အေမ ျပန္မွိန္းသြားျပန္သည္။က်ေနာ္ေကာ မမပါ အေမ့ကိုႀကည့္၍ရင္ထဲတြင္မေကာင္းၾက၊
နာရီကိုလွန္းႀကည့္ေတာ့ ညေန(၆)နာရီက်ေနာ္တို႕ ေနာက္ထပ္ (၁၆)နာရီ ျဖတ္သန္းရေပဦးမည္။
နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေမလူးလြန္.ျပီးမ်က္လံုးပြင့္လာသည္။မမ ကိုလက္ရပ္ေခၚျပီး
တိုးတိုးေျပာသည္။မမ ကအေမ့ကိုဆီးတည္ေနတုန္းအခန္းျပင္ထြက္လာစဥ္ အားေဆးပုလင္း
လဲရန္လာသည့္ဆရာမကို ...က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡကိုေျပာျပရာ......
“က်မဆရာႀကီးကိုေမးျပီး အိပ္ေဆးထဲ့ေပးထားမည္..”
က်ေနာ္အေတာ္ေလးစိတ္သက္သာရာရသြားသည္။အေမ.ဆီျပန္ေရာက္ေတာ.အေမကလွဲမေန
ဘဲေခၚင္းအံုးေၾကာမွီ၍ထိုင္ေနသည္။
“မေငြရင္ သက္သာလား ငါလည္းၾကားၾကားခ်င္းေျပးလာတာ....”
သည္အသံႀကားသည္ ႏွင့္အေမ့သူငယ္ခ်င္းေဒၚသန္းအသံမွန္းက်ေနာ္သိလိုက္သည္။
အေမအာရံု ေရဆာသည့္ဆီသို႔ မေရာက္ရန္အကူညီပင္။
"လာပါအန္တီသန္း ထိုင္ပါ."
"ဒီမွာ ေငြရင္ နင္အဖတ္စားလို႕ ရမွာမဟုတ္ေသးလို႔
ငါအခ်ိဳရည္ဘူးဘဲယူခဲ့ေပးတယ္...အေကာင္းစားေအ့"
က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုင္းစာတန္းထိုးထားေသာအစိမ္းေရာင္ပလတ္စတစ္ပုလင္း၊အေမ
ကအခ်ိဳရည္ဘူးကိုၾကည္ၿပီးမွက်ေနာ့မ်က္ႏွာကိုလွန္းၾကည့္သည္။အေမ့အၾကည့္ကက်ေနာ့ရင္ကို
ဆို႔ ၾကပ္ေစသည္။က်ေနာ္ေျပာရန္စကားလံုးမ်ားရွာမရ...အေမသည္သားသမီးရဲ႕ မ်က္လံုးကို
အျမဲတမ္းဘာသာျပန္တတ္သည္ပင္။
"ငါအခု မတည့္ေသးဘူး ေနေကာင္းမွေသာက္မယ္ေနာ္..."
မမ ကထျပီးအျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ ေနသည္။က်ေနာ္သိသည္ မမမ်က္ရည္က်ေနေပမည္။က်ေနာ္
အခ်ိဳရည္ဘူးကိုယူျပီးကုတင္ေဘးကေၾကာင္အိမ္ေလးထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ထိုစဥ္ဆရာမေရာက္
လာျပီးသြင္းထားေသာအားေဆးပုလင္းလဲေပးသည္။ဆရာမကက်ေနာ.ကိုေခါင္းၿငိမ့္ျပသြားေသး
သည္။ေဒၚသန္း ျပန္သြားျပီးမၾကာခင္အေမျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ည(၈)နာရီ..
က်ေနာ္ကုတင္တိုင္ကိုမွီ၍ မုဆိုးမဘ၀ႏွင္.အရြယ္ေကာင္းကိုစြန္႕ပစ္ခါကေနာ္တို.ေမာင္ႏွမကိုလူလား
ေျမာက္ေအာင္ရွာေႀကြးခဲ့ေသာအေမ.ပံုရိပ္မ်ားကိုေတြးေနတံုး မမလွန္းတို႕ လိုက္၍သတိျပန္၀င္လာ
သည္။မမကလက္ဟန္ႏွင္.အေမ့ကိုေခၽြးသုတ္ခိုင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။တေပါင္းလ၏အပူခ်န္က
အေမ့ ကိုယ္တြင္းမွေရမ်ားကိုေခၽြးအျဖစ္တြန္းထုတ္ေနေျခေပျပီ။က်ေနာ္အေမ့လက္ကေလးကို
ေခၽြးသုတ္ေပးစဥ္ယုတ္တရက္က်ေနာ.လက္ကိုအေမလွမ္းဆုတ္လါသည္။
"သား..အေမ.ကို ေရနည္းနည္းတိုက္လို႕ ရမလားလို.သြားေမးေပးပါလား..
ေမးျပီးျပီ..မရဘူးတဲ့..အေမ..မနက္ေလာက္မွ...."
အေမျပန္ေမွးသြားျပန္သည္။ (၉)နာရီခြဲေလာက္မွာအေမဆီးနဲနဲထပ္သြားျပီးဘာမွ်မေျပာေတာ့ ေပ၊
အေမသည္မ်က္လံုးမွိတ္ထားေသာ္လည္းအိပ္ေပ်ာ္ဟန္မတူေပ။ည(၁၁)နာရီေလာက္မွာအေမေၾကာ
ပူ၍ထိုင္ေစသည္။အေမဗိုက္နာတာသက္သာလာေသာ္လည္းေရေသာက္ခ်င္သည္.စိတ္ကပိုပိုလာ
ဟန္ရွိသည္။မမ ကေရဆြတ္ထားသည့္ဂြမ္းစကိုအေမ့ႏွခမ္းမွာသုတ္ေပးလိုက္ေတာ့အေမနဲနဲ
အာသာေျပဟန္ရွာေလသည္။
"အင္း..ေရွးက ၀ဋ္ေၾကြးေပါ့ ကြယ္...ေ၀ဒနာေတြ....ေ၀ဒနာေတြ".
အေမတရားမွတ္ေနသည္ထင္။အေမသည္ေရအစားတရားေရကိုအစားထိုး၍ငတ္မြတ္ျခင္းကိုေျဖ
ေဖ်ာက္ေနေလသည္။မနက္ (၂)နာရီ...
“သားရယ္အေမေရဆာလိုက္တာကြယ္...”
အေမ၏အသံသည္က်ေနာ့နားတြင္းသို.ပူေလာင္စြာစီး၀င္ဆဲပင္၊တေပါင္းေႏြ၏အပူခ်ိန္ကေတာ္ေတာ္
ေလးပ်င္းရွေနခ်ိန္မို႔ အေမခံရခက္ေနသည္ထင္။
"အေမ ေရတစက္ေလာက္ေသာက္ပါရေစ...သားရယ္.".
တိတ္ဆိပ္ေသာညမွ.....အေမ့အသံကနားထဲသို႕ ေပါက္ကြဲ၀င္လာသည္။က်ေနာ္သည္းမခံနိဳင္
ေတာ့က်ေနာ္ေရသန္႕ ဘူးကိုဖြင္.ျပီးေရခြက္ထဲသို.ထည့္ရန္ျပင္ခ်ိန္က်ေနနာ့လက္ကိုမမ..
ကလာ၍ဖိကိုင္ခါတားထားေလသည္။က်ေနာ့္လက္ေပၚသို႕ က်လာေသာမမမ်က္ေရစက္က
က်ေနာ့ကိုရပ္တန္႕သြားေစပါသည္။
"အေမ..တရားဘဲဆက္မွတ္ေနလိုက္ပါလား....မိုးလင္းေတာ့မွာဘဲ"
မမ စကားကိုအေမနားေထာင္ျပီးမ်က္စိမွတ္ေနလိုက္သည္မွာ..မနက္(၈)နာရီတိုင္ေအာင္ပင္....
မနက္ဆရာ၀န္မ်ားလာ၍အေမ့ကိုစမ္းသပ္ျပီးခြဲစိပ္ဖို.အတည္ျပဳလိုက္ႀကသည္။အေမကသူခြဲ
စိတ္ခံရမည္ကိုသိသြားေသာ္လည္းတုန္လွဳပ္ဟန္မျပေပ။က်ေနာ္ေသြးလွဴရန္ေရာက္လာတဲ့သူ
ငယ္ခ်င္းေတြကိုေသြးေဖါက္ရာမွျပန္လာေတာ့အေမက်ေနာ့ကိုလွန္းေခၚျပီးလက္ကိုဆုတ္ကိုင္ခါ
"သား...မမ စကားကိုနားေထာင္ေနာ္...မမိုက္နဲ. ႀကားလား"
အေမ့ေလသံ ကခရီးတခုကိုသြားေတာ့မည့္သူ၏ႏွဳတ္ဆက္သံမ်ိုဳးက်ေနာ္၀ဲလာသည့္မ်က္ရည္ကို
ထိန္းျပီးေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။
တေအာက္ေလာက္ၾကာေတာ့ေဆးရံု၀န္ထမ္းမ်ားအေမ့ကိုခြဲစိပ္ခန္းသို႕ သယ္ယူသြားၾကသည္။
က်ေနာ္အေမ့လက္ကိုကိုင္၍အခန္း၀ထိလိုက္သြားပါသည္။တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္က်ေနာ္
တို႔ ေမာင္ႏွမခြဲခန္းအ၀မွာထိုင္ေစာင့္ေနၾကေသာ္လည္းဘာစကားမွ်မေျပာျဖစ္ၾကေပ။
ခြဲခန္းမွအေမ့ကိုျပန္ထုတ္လာေတာ့အေမသည္သတိမရေသးေပ။
"တနာရီေလာက္ၾကာရင္သတိျပန္ရလာမွာေနာ္"
ဆရာ၀န္ၾကီးမွက်ေနာ့ကိုအားေပးစကားေျပာျပီးထြက္သြားသည္။အေမကေတာ့ကုတင္ေပၚမွာ
ေဆးပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ေမ့ေမ်ာေနတုန္း။အေမျပန္မွေကာင္းလာပါ့မလားက်ေနာ့ကိုဆံုးမစကား
ေတြမွေျပာနိဳင္ပါ့မလား၊အေမတခုခုျဖစ္သြားရင္ဆိုေသာအေတြးမ်ားကက်ေနာ္တို႔ ကိုႏွိပ္စက္
ပူပန္ေစေတာ့သည္။တစ္နာရီေက်ာ္သြားေသာ္လည္းအေမကသတိမလည္လာေသး။က်ေနာ္ပို၍
စိုးရိပ္ျပီးအေမ့လက္ကိုကိုင္ျပီးမ်က္ႏွာအပ္ထားမိသည္ဘာမွလည္းမျမင္ေတာ့
“ေဟာ...သတိရလာျပီ....အေမသတိရလာျပီ...”
က်ေနာ္ဆရာ၀န္ကိုေျပးေခၚလို႔ ေရာက္လာေတာ့ဆရာ၀န္ႀကီးကလါေရာက္
စမ္းသပ္ျပန္၏ေနာက္က်ေနာ့ ကိုေခါင္းကိုပုတ္ျပီး
"ေကာင္ေလးပူမေနနဲ. မင္းအေမကစိတ္ခ်ရပါျပီး
ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္....သူ.အေမကိုခ်စ္တဲ့အေကာင္ဘဲ...".
ဒီစကးသံကက်ေနာ့ကိုမ်က္ရည္ေတြက်လာေစသည္။မမကျပံဳးျပီးမ်က္ေရေတြနဲ.က်ေနာ့္ဖက္
ထားသည္။က်ေနာ္ငိုသံႏွင့္ဆရာၾကီးကိုျပန္ေျပာလိုက္သည္က
“ခ်စ္တာေပါ့ ..က်ေနာ္တို႕အေမ..ဘဲဟာ....”
“ခ်စ္တာေပါ့ ..က်ေနာ္တို႕အေမ..ဘဲဟာ....”
“ခ်စ္တာေပါ့ ..က်ေနာ္တို႕အေမ..ဘဲဟာ....”
. ................................................................................
တတိုင္းေမႊး။ ။
by ခ်စ္သူဆီသို႔
No comments:
Post a Comment