တစိမ့္စိမ့္ေတြးမယ္ မွ

သူတစ္ပါးမွာ အမွားတစ္ခုခု ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္တစ္ခုခု ေတြ႕တဲ့အခါ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို မွန္ထဲမွာ ၾကည့္ေနသလို သေဘာထားပါ။

ကိုယ့္ကိုယ့္ကို တကယ္သတၱိရွိတယ္ ထင္ရင္ ကိုယ့္အမွားကို ကိုယ္ ရဲရဲႀကီး ျပင္လိုက္ပါ။  

အမွားအယြင္းေတြ၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို မေၾကာက္တဲ့သူ အမွားထဲက ပညာရေအာင္ ယူတတ္တဲ့သူဟာ အမွားကိုပဲ ေကာင္းတဲ့ဘက္က အက်ိဳးရွိေအာင္ ယူႏိုင္လို႕ မွားတာဟာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္။

အေကာင္းကို အဆိုးျဖစ္ေအာင္ ျမင္တတ္တာဟာ အသိအျမင္ မွားယြင္းမႉေတြထဲမွာ အဆိုးဆံုး၊ အထိခိုက္ဆံုး အမွားျမင္ပံုပဲ။

အဆိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကံဳရႀကံဳရ အေကာင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားၿပီး လုပ္သင့္တာကို ဆက္ၿပီး လုပ္ႏိုင္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကို သိေနတဲ့ အေလ့အက်င့္ ရွိဖို႕ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။

ကိုယ့္အဆိုးကို လက္ခံႏိုင္မွသာ အဲ့ဒီအဆိုးဟာ အေကာင္းဘက္ကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းသြားမယ္။ လက္မခံႏိုင္ေသးသေရြ႕ ဖံုးကြယ္ ထားသေရြ႕ အေကာင္းျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး။

အမွန္ေတာ့ ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အေလးနက္ဆံုး အသိဉာဏ္ကို အဆိုးနဲ႕ ႀကံဳရၿပီး အဆိုးကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိၿပီးေတာ့ ဒိအဆိုးထဲက အသိဉာဏ္ရၿပီး လြန္ေျမာက္လာတဲ့သူေတြကမွ ရတယ္။

သူတပါး အျပစ္ကို ေထာက္ျပရံုနဲ႕ ကိုယ့္အျပစ္က ေပ်ာက္မသြားဘူး။

ေစတနာဆိုးနဲ႕ လုပ္တာေတြ အားလံုးဟာ ကိုယ့္စိတ္ထားကို ေအာက္တန္းက်သြားေစတယ္။

ဘ၀တစ္ခုလံုးဟာ လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္မႉ လုပ္ေနတာပဲ။ အမွားေတြကို မ်ားမ်ားျပင္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ဖို႕လိုတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ လူေတြဟာ မွားေနမွန္း မသိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ မွားေနမွန္း သိပါလ်က္နဲ႕ မျပင္ခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒီလို လူေတြဟာ အသိဉာဏ္ မႀကီးထြားဘူး၊ မတိုးတက္ဘူး။

မမွားဘူးတဲ့သူ မရွိပါဘူး၊ အမွားကင္းဖို႕ ဆိုတာလည္း သိပ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ အမွားနဲဖို႕ပဲ ႀကိဳးစားရမွာ၊ အမွားတစ္ခုကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ မမွားဖို႕ မလုပ္မိဖို႕ပဲ လိုပါတယ္။

သူမ်ားမွားလို႕ ကိုယ္ခံရတာထက္ ကိုယ္မွားလို႕ ကိုယ္ခံရတာက ပိုဆိုးပါတယ္။

ကိုယ့္အျပစ္ကို ရွာျပတဲ့သူကို ကိုယ့္ ေက်းဇူးရွင္လို႕ သေဘားထားပါ။

အေသးအမႊား အဆိုးေတြေၾကာင့္ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တာကို မခံခ်င္ရင္ အေရးႀကီးတဲ့ အလုပ္၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ေနပါ။

အေကာင္းအဆိုး ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကို နားလည္လက္ခံၿပီး ခံႏိုင္ရည္ရွိမွ ပိုၿပီး ရင့္က်က္တဲ့သူ ျဖစ္မယ္။

ကိုယ္က သူမ်ားကို အျပစ္တင္ေနတာ ရႉံ႕ခ်ေနတာဟာ သူဘယ္လိုလူ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သိပ္မေပၚလြင္ဘူး၊ ငါဘယ္လိုလူ ဆိုတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေပၚလြင္သြားၿပီ။

တကယ္ႀကီးတဲ့ ထိေရာက္တဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ေက်နပ္မႉ အမ်ားဆံုးရတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းေတြလည္း အမ်ားဆံုးထုတ္ၿပီး သံုးရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္မယ့္သူဟာ အေသးအမႊား အဆိုးေတြကို ေတြးေနဖို႕ မသင့္ဘူး။

သူတစ္ပါးကို အျပစ္ျမင္လို႕ရွိရင္ အဲ့ဒီအျပစ္မ်ိဳး ကိုယ့္မွာ ရွာၾကည့္ပါ။ ရွိေနတတ္တာပဲ မ်ားပါတယ္။ သူတစ္ပါးမွာ ေကာင္းတာ ျမင္ရင္လည္း အဲ့ဒီလို ေကာင္းတာ ငါ့မွာေကာ မရွိဘူးလား။ ရွိရင္ ေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ မရွိေသးရင္ေတာ့ ရွိလာေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။

တကယ္ေတာ့ အဆိုးေတြထဲက အမွားေတြထဲက ဒုကၡေတြထဲကမွ တကယ္ေလးနက္တဲ့ အသိဉာဏ္ကို ရတာပါ။ အေလးနက္ဆံုး အသိဉာဏ္ကို ဘ၀ေတြ႕အႀကံဳ ထဲကပဲ ရႏိုင္တယ္၊ စာအုပ္ထဲက မရႏိုင္ဘူး။ ဘ၀ဟာ အေလးနက္ဆံုး စာအုပ္ပဲ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒုကၡေပးရင္ ေလာကႀကီး ဒုကၡေရာက္တယ္။ ကိုယ္နဲ႕ ေလာကႀကီးဟာ ဆက္စပ္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုမွ သီးျခားျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ ေလာကႀကီးကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္တာပါ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခ်င္ရင္ ငါ ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ၊ ဘာကို မုန္းသလဲဆိုတာကို အရင္ဆံုးသိေအာင္လုပ္ပါ။ အဲဒီ့က စ ပါ။

သူမ်ားအျပစ္ကို မ်ားမ်ားရွာၿပီး ေျပာေနတဲ့သူဟာ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို ကိုယ္ခ်တာပဲ။ သူမ်ားကို ဂုဏ္သိကၡာခ်ၿပီးမွ ကိုယ့္ဂုဏ္ကို တင္လို႕ရမယ့္ ဘ၀ကို ေရာက္ေနရၿပီ။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက (တစိမ့္စိမ့္ေတြးမယ္) စာအုပ္ (စာမ်က္ႏွာ ၂၅ မွ -၂၉ ထိ) မွ 

Source:http://www.dhammaweb.net/notes/view.php?id=111